Mit o Dedalu i Ikarze - charakterystyka Dedala. Mitologiczny wynalazca Dedal jest postacią często niejako pomijaną, ponieważ najczęściej cała uwaga odbiorcy mitu skupia się na osobie jego syna Ikara, ginącego tragiczną śmiercią. Jednak Dedal jest bez wątpienia bohaterem niezwykle interesującym, a jego losy godne zapamiętania. Mit o Dedalu i Ikaru. Dedal, koji je sagradio labirint gdje je zatočeno čudovište Minotaur, i njegov sin Ikar zatočeni su na otoku Kreti. Dedal je uspio smisliti kako će pobjeći s Krete od kralja Minosa. - Spašen sam! Minos mi može zatvoriti kopno i more, ali zrak mi ostaje otvoren. Zrakom ćemo odavde pobjeći! – reče Dedal. ZAD. 1 Ponomeruj punkty wydarzeń przedstawiono w tekście Mitu o Dedalu i Ikarze zgodnie z kolejnością chronologiczną. Następnie przekształć zdania w równoważniki zdań. ZAD.2 Uzupełnij tabele nazwami cech opowiadających podanych zachowaniom bohaterów mitologicznych. PLIS NA JUTRO!!!!! DAJE NAJ KTO POMOŹE!!!!! Pouczenie z mitu o Dedalu i Ikarze jest bardzo proste. Trzeba słuchać się mądrzejszych i nie bujać w obłokach. Zwłaszcza robiąc coś ryzykownego. Skutki tego mogą być bardzo złe a nawet tragiczne tka jak w przypadku Ikara. Współczesna wersja mitu: Mit o Dedalu i Ikarze. W XXI wieku w Grecji bardzo rozpowszechniły się rajdy samochodowe. Najbardziej znaną i podziwianą drużyną stała się ,,Europa’’. Jej prezesem i zarazem trenerem stał się Minos – lokalny milioner. Ochoczo inwestował w swoją kadrę. Z czasem zaczął potrzebować kogoś, kto Mit o Heraklesie można interpretować jako historię o wielkości człowieka. Według mitu istota ludzka jest zdolna do najbardziej wzniosłych czynów, może zaangażować w swoje działanie wszystkie wymiary duchowego świata: zarówno ziemię, boskie niebo, jak i krainę podziemi. Istotnymi wartościami są tu odwaga i wytrwałość w . Dedal i Ikar” Zbigniewa Herberta to wiersz, w którym poeta dokonuje reinterpretacji mitologii. Poeta polemizuje z tradycyjnym rozumieniem mitu o Dedalu i Ikarze. Zgodnie z nią Dedal to bowiem symbol twardo stąpającego po ziemi pragmatyka, Ikar zaś stanowi archetyp marzyciela i idealisty. Taką interpretację upowszechniło np. malarstwo Pietera Bruegela, do którego Herbert nawiązuje w swoim wierszu. Pojawia się tu bowiem postać oracza, a sam upadek Ikara stanowi poetycki opis dzieła Bruegela: „ostatni obraz po nim to widok dziecinnie małej pięty”. Wiersz zawiera elementy epickie – obecna jest tu mini fabuła, a także elementy dialogu pomiędzy ojcem i synem. Mamy także do czynienia z „opisem katastrofy” i komentarzem podmiotu lirycznego. Samego Dedala ukazuje Herbert zupełnie odmiennie od jego upowszechnionego wizerunku. Jawi się on mianowicie jako marzyciel i poeta. Architekt potrafi dostrzec w świecie piękne i zachwycające zjawiska. Wrażliwą naturę budowniczego oddaje język, którego używa – jest on niezwykle liryczny, pełen metafor i obrazowych epitetów. Bohater mówi na przykład, że „wszechświat jest tylko światłem”, „ziemia jest misą cieni”, „grają kolory”, „z najszlachetniejszych atomów układa się tęcza”. Widać, że Dedal to urodzony artysta – w jego postrzeganiu świata biorą udział wszystkie zmysły: wzrok, słuch, dotyk. Jest on zatem wcieleniem antycznego mistrza, bowiem w starożytności ideałem było osiągnięcie syntezy sztuk. Postawa Dedala to jednocześnie nie skrajny idealizm, ponieważ napomina on syna, że „skrzydła to tylko ozdoba”, a on sam „idzie”, a nie „lata”. Architekt potrafi zatem zachować idealną harmonię pomiędzy różnymi elementami świata. Z kolei Ikar to przeciwieństwo marzycielstwa. Jawi się on jako skrajny pesymista i pragmatyk. Młodzieniec dostrzega tylko brzydkie, przyziemne elementy świata, np. „robaka który wije się w bruździe”. Ponadto jego oczy są „jak dwa kamienie” – porównanie to oddaje umysłową ociężałość i przyziemność Ikara. Bohater odczuwa ból ramion „od bicia w próżnię”, a jego nogi „tęsknią do kolców i ostrych kamieni”. Upadek Ikara w morze nie jest spowodowany zachwytem nad słońcem, ale grawitacją – to ziemia przyciąga jego uwagę i staje się przyczyną katastrofy. W tym kontekście zrozumiałe stają się ostatnie słowa wiersza, wyjaśniające powody upadku bohatera. Ikar nie potrafił myśleć w sposób abstrakcyjny, nie rozumiał metafor, traktował świat zbyt dosłownie. Nie pojął, że „skrzydła są tylko przenośnią”. Reinterpretacja mitologii w wierszu Herberta polega zatem na tym, że poeta uważa, iż to nie idealizm i dostrzeganie piękna świata wiodą człowieka do zguby, ale wręcz przeciwnie: niebezpieczna jest umysłowa ociężałość i brak wrażliwości. Poeta dobitnie podkreśla ten wniosek w ostatnich słowach: Istota rzeczy jest w tym aby nasze serca które toczy ciężka krew napełniły się powietrzem i tego właśnie Ikar nie chciał przyjąć Ludzkie serce, aby prawidłowo wykonać swoją pracę, musi pobrać powietrze z płuc – dopiero utlenowaną krew może tłoczyć do aorty. Powietrze jest tu metaforą wyobraźni, piękna i marzenia. Człowiek nie może zatem funkcjonować bez sfery duchowej, powiada Herbert. Rozwiń więcej Ikar nie zapomniał o przestrodze ojca i nie poleciał za dawał mu rady . Przylecieli do swojego miasta . Chłopiec nauczył się odpowiedzialności i systematyczności . Ikar szedł w ślady ojca . Został najsławniejszym rzeźbiarzem na całym świecie. Dostał nagrodę nawet od samego Apollo . Chodził na imprezy na Olimpie . Każdy podziwiał utalentowanego młodego chłopca.Liczę na NAJ ;3 Mit o Dedalu i Ikarze – Przesłanie Mit o Dedalu i Ikarze przekazuje nam prawdę o ludziach, którzy pragnęli latać tak jak ptaki. Marzenia ich się spełniły. Szczęście trwało jednak bardzo krótko. Brak rozsądku doprowadził ich do tragedii. Prawda ta jest aktualna i dziś. Chęć przeżycia wielkiej przygody jest marzeniem wielu ludzi. Podobnie jak Ikar, często postępują oni nieodpowiedzialnie. Dodaj komentarz Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy. Streszczenie Dedal był rzeźbiarzem, budowniczym i mistrzem sztuk wszelakich. Dzieła jego były tak cudowne, że szybko zdobył sławę na całym świecie. Jego rzeźby zdobiące świątynie Hellady wyglądały jak żywi ludzie. Dedal skonstruował pierwszą na świecie siekierę, poziomicę, świder, piłę i wiele innych narzędzi ułatwiających pracę człowieka. Niestety Dedal miał pewną negatywną cechę – był chorobliwie zazdrosny. Gdy pewnego dnia jego siostrzeniec i uczeń, imieniem Talos, wymyślił koło garncarskie, Dedal wpadł w gniew i go zabił. Morderstwo nie mogło ujść płazem i Dedal zmuszony był uciekać z Aten. Znalazł schronienie na wyspie Krecie, którą rządził król Minos, syn Zeusa i Europy. Był on władcą dumnym i srogim. Nie chciał dzielić się władzą z dwoma swymi braćmi. Ogłosił ludowi, że to on jest ulubieńcem bogów i dlatego powinien sprawować władzę w pojedynkę. Stwierdził, że bogowie spełniają jego życzenia. Musiał to jakoś udowodnić, dlatego w obliczu tłumów stanął przed ołtarzem Posejdona, boga mórz i poprosił go o zesłanie mu byka, którego złoży w ofierze. Posejdon wysłuchał jego modlitwy i po chwili z fal wynurzył się potężny biały byk z ogromnymi rogami. Minos ujrzawszy dorodne zwierzę, tak się nim zachwycił, że postanowił zachować je przy życiu jako ozdobę swych stad, Posejdonowi zaś złożył w ofierze innego byka. Bóg rozgniewał się na Minosa za ten podstęp i srodze go ukarał. Żoną Minosa była Pazyfae. Żyli ze sobą szczęśliwie, mieli kilku synów i piękne córki, z których najurodziwsze były Ariadna i Fedra. Posejdon chcąc ukarać Minosa, poprosił Afrodytę, boginię miłości, aby zesłała na niego nieszczęście. I tak też się stało. Żona Minosa, Pazyfae urodziła potwora, pół człowieka, pół byka, którego nazwano Minotaurem. Potworny bokoczłowiek stał się postrachem całej wyspy, żywił się ludzkim mięsem. Pożerał też zwierzęta. Na mieszkańców Krety spadł strach. Modlili się o ratunek. Król Minos chcąc znaleźć rozwiązanie problemu, udał się do wyroczni. Tam uzyskał informację, że na wyspie żyje słynny budowniczy Dedal i że tylko on może mu pomóc. Minos poprosił Dedala o pomoc a ten zaproponował, że wybuduje w mieście Knossos, stolicy Krety, ogromny labirynt z tysiącem zakrętów i ślepych korytarzy. Tam zamkną Minotaura. Minos przystał na tę propozycję i Dedal wzniósł ogromny gmach, w którego najodleglejszej komnacie zamknięto Minotaura, który odtąd nie zagrażał ludności wyspy. Wdzięczny król obsypał Dedala wspaniałymi darami i darzył go łaską monarszą. Mijał czas a Dedal bardzo tęsknił do swej ojczyzny, Aten. Chciał opuścić wyspę, lecz Minos nie pozwolił mu na to, gdyż Dedal znał zbyt wiele jego sekretów, to, że matką Minotaura była jego żona, Pazyfae. Dedal błagał króla o pozwolenie na wyjazd, lecz ten był nieugięty. Wtedy Dedal zaczął myśleć o ucieczce. Lecz droga do ojczyzny wiodła przez dalekie morze, wyspy strzegli zaś dniem i nocą słudzy z rozkazu króla. Przechadzając się nad brzegiem, Dedal spostrzegł odlatujący klucz żurawi. Wpadł na pomysł, aby skonstruować skrzydła i odlecieć. Z zaciekawieniem przyglądał się syn mistrza, Ikar, dziwnym i tajemniczym zajęciom ojca. Stosy piór ptasich zapełniały pracownię. Dni i noce spędzał wygnaniec nad swym wynalazkiem. Zlepiał roztopionym woskiem pióra, aż powstały dwie pary ogromnych skrzydeł, jakby jakichś bajecznych orłów – olbrzymów. Nadszedł dzień próby. Dedal wzniósł się w powietrze jak ptak. Upojony sukcesem pomyślał: „Azaliż nie jestem równy bogom?” Tylko fakt, że na wyspie był jego syn Ikar, sprawił, że powrócił na ląd. Przypiął synowi skrzydła i poinstruował, żeby w trakcie lotu do Aten nie leciał zbyt blisko słońca, gdyż jego żar mógł stopić wosk. Nie powinien też lecieć zbyt blisko morza, aby pióra nie nasiąknęły wilgocią. Następnie obaj wzbili się w powietrze i oddalili od wyspy. Żołnierze Minosa nie mogli nic zrobić, widząc uciekających budowniczych. Dedal leciał pierwszy a za nim Ikar, który zapomniał o przestrodze ojca i wzbił się wysoko do słońca. Żar zaczął topić wosk na skrzydłach Ikara, z których wkrótce zaczęły odpadać pióra. Ikar runął w dół jak kamień. Przerażony Dedal nie mógł mu pomóc. Wyspę, na którą spadł Ikar, nazwano Ikarią, a morze dookoła niej — Morzem Ikaryjskim. Dedal pochował syna, a sam udał się w dalszą drogę. Przybył na Sycylię, gdzie u pewnego króla został nadwornym budowniczym. Wykopał wielkie sztuczne jezioro i na stromych skałach zbudował gród warowny, w którym jego nowy pan przechowywał swoje skarby. W kilka lat później Minos z wielką flotą ruszył na Sycylię, aby upomnieć się o Dedala. Lecz zginął podczas wojny, która się wywiązała, a Dedal dożył głębokiej starości, powszechnie czczony. Streszczenie Dedal był budowniczym labiryntu, który zamieszkiwał Minotaur. Doceniany nie tylko za swój talent, ale i pomysły wynalazcze, Dedal był zatrzymywany przez króla Minosa. Twórca jednak marzył o powrocie do ojczyzny. Ateńczyk stworzył ogromne skrzydła. Obdarował nimi również swojego syna. Ruszyli obydwoje w podróż. Jednak Ikar mimo przestróg ojca, zbliżył się za bardzo do słońca. Spajający skrzydła wosk roztopił się, a Ikar spadł na wyspę, która została nazwana jego imieniem. Dedal dotarł do Sycylii, gdzie osiadł na resztę życia. Plan wydarzeń 1. Talent Zakaz króla Powstanie planu Stworzenie Upadek Przybycie Dedala na Sycylię. Opracowanie Interpretacja Mit o Dedalu i jego synu – Ikarze, to opowieść o tęsknocie za ojczyzną. Jest to także historia, która przedstawia niezwykły talent oraz możliwości człowieka. Wynalazca Dedal tworzy skrzydła, które pozwalają mu na pokonanie ludzkich barier. Jest to także mit o spełnionym marzeniu i o tym, jak marzenia mogą stać się przyczyną zguby. Motywy Najważniejszym motywem jest motyw lotu oraz upadku Ikara. Ważny jest również motyw tęsknoty za ojczyzną oraz potęgi ludzkiego umysłu i wynalazczości. Opisy bohaterów Minos – władca Krety, który bardzo cenił Dedala i nie chciał by znający wiele sekretów wynalazca opuścił jego kraj. Dedal – niezwykle utalentowany rzeźbiarz i wynalazca, który ceniony był przez króla Minosa. Stęskniony za ojczyzną wybudował niezwykłe skrzydła, które pozwoliły mu na wyruszenie w podróż ku kraju pochodzenia. Ikar – syn Dedala, który razem z nim wzbił się w przestworza. Nieposłuszeństwo wobec ojca sprawiło jednak, że Ikar upadł. Rozwiń więcej

inne zakończenie mitu o dedalu i ikarze